بنزین و هیدروکربن سبک
"بنزین”برشی از نفت است که بین ۷۰ تا ۱۷۵ درجه سانتیگراد تقطیر میشود و محتوی هیدروکربورهای C5 تا C11یا C12 میباشد. بنزین طبیعی که حدود ۱۵درصد از نفت خام را تشکیل میدهد، در موتورهای احتراقی بکار میرود. بنزین معمولی مجموعه ای از هیدروکربنهایی مانند پارافینها (آلکان ها)، نفتن ها(سیکلو آلکان ها) و اولفینها(آلکن ها) است؛ ولی می شود اکتانها (C8H18) را بعنوان یکی از ترکیبات مشخص در بنزین دانست.
همزمان با کشف اثر زیانآور سرب بر سلامت و محیط و همچنین ناسازگاری آن با مبدلهای کاتالیزوری در همه اتومبیلها از سال ۱۹۷۵ این شیوه عمل در دهه ۱۹۸۰ رو به نقصان گذاشت. اکنون بیشتر کشورها تولید سوخت سربدار را متوقف کرده و افزودنیهای مختلف جایگزین ترکیبات سرب شدهاند. معمولترین این افزایندهها عبارتند از: هیدروکربنهای آروماتیک، اترها و الکل (معمولا اتانول یا متانول).
در ایالات متحده که جهت بهبود عدد اکتان سرب با بنزین مخلوط میشد از دهه ۱۹۲۰ استانداردهایی وجود داشت که استفاده از بنزین سرب دار را ممنوع میکردند با این حال این قوانین اولین بار در سال ۱۹۷۳ اجرائی شدند. در سال ۱۹۹۵ سوخت سربدار تنها ۶/۰ درصد فروش کل بنزین و کمتر از دوهزار تن در سال بود. از یکم ژانویه سال ۱۹۹۶ سازمان هوای پاک فروش سوخت سربدار مورد استفاده وسایل نقلیه جادهای را ممنوع کرد. هم اکنون در ایالات متحده مالکیت و استفاده از بنزین سربدار در وسایل نقلیه جادهای حداکثر ده هزار دلار جریمه در پی خواهد داشت. به هر حال سوختهای سربدار ممکن است به منظور استفادههای غیر جادهای مانند هواپیما، ماشینهای مسابقه، تجهیزات کشاورزی، و موتورهای دریایی دست کم تا تا سال ۲۰۰۸ فروخته شده باشد. ممنوعیت استفاده از بنزین سربدار سبب کاهش سطح سرب در جریان خون مردم شده و همچنین از آزاد شدن هزاران تن سرب توسط خودروها در هوا جلوگیری کردهاست.
این سوخت را نخستین بار در آلمان «بنزین» نامیدند. بر خلاف تصور برخی که فکر میکنند نام بنزین از نام برتا بنز (Bertha Benz) گرفته شده (که در سال ۱۸۸۸ برای رانندگی از شهر مانهایم به شهر فورتزهایم از داروخانه بنزین مورد نیاز خود را خریداری میکرد)، این نام از ماده شیمیایی بنزن میآید. در بسیاری از کشورها و زبانها نیز نام آن بنزین یا بسیار شبیه به بنزین است. نام «بنزین» در فارسی نیز از زبان روسی گرفته شدهاست.
بنزین که یک نوع مخلوط است وقتی در موتورهای درونسوز با فشردگی فیزیکی بالا استفاده میشود خیلی زود شعلهور شده و «پیش افروزش» یا پیش انفجار میشود که این موجب آسیب رساندن به موتور از طریق ضربه زدن به موتور میگردد. تحقیقات اخیر برروی این اثر توسط هری ریکاردو و آ. ه. گیبسون در انگلستان و همچنین توسط توماس دمیگلی و توماس بوید در آمریکا منجر به این کشف شد که افزودنیهای سرب سبب جلوگیری از این رفتار میشوند از این رو میل به استفاده گسترده از سرب در بنزین در دهه ۱۹۲۰ افزایش یافت و موجب افزایش قدرت موتورها با فشردگی بالاتر شد. معمولترین افزاینده تترا–اتیل سرب بود.
همزمان با کشف اثر زیانآور سرب بر سلامت و محیط و همچنین ناسازگاری آن با مبدلهای کاتالیزوری در همه اتومبیلها از سال ۱۹۷۵ این شیوه عمل در دهه ۱۹۸۰ رو به نقصان گذاشت. اکنون بیشتر کشورها تولید سوخت سربدار را متوقف کرده و افزودنیهای مختلف جایگزین ترکیبات سرب شدهاند. معمولترین این افزایندهها عبارتند از: هیدروکربنهای آروماتیک، اترها و الکل (معمولا اتانول یا متانول).
در ایالات متحده که جهت بهبود عدد اکتان سرب با بنزین مخلوط میشد از دهه ۱۹۲۰ استانداردهایی وجود داشت که استفاده از بنزین سرب دار را ممنوع میکردند با این حال این قوانین اولین بار در سال ۱۹۷۳ اجرائی شدند. در سال ۱۹۹۵ سوخت سربدار تنها ۶/۰ درصد فروش کل بنزین و کمتر از دوهزار تن در سال بود. از یکم ژانویه سال ۱۹۹۶ سازمان هوای پاک فروش سوخت سربدار مورد استفاده وسایل نقلیه جادهای را ممنوع کرد. هم اکنون در ایالات متحده مالکیت و استفاده از بنزین سربدار در وسایل نقلیه جادهای حداکثر ده هزار دلار جریمه در پی خواهد داشت. به هر حال سوختهای سربدار ممکن است به منظور استفادههای غیر جادهای مانند هواپیما، ماشینهای مسابقه، تجهیزات کشاورزی، و موتورهای دریایی دست کم تا تا سال ۲۰۰۸ فروخته شده باشد. ممنوعیت استفاده از بنزین سربدار سبب کاهش سطح سرب در جریان خون مردم شده و همچنین از آزاد شدن هزاران تن سرب توسط خودروها در هوا جلوگیری کردهاست.